Wiersze
Są słowa, które nigdy nie padają. Historie, które dusimy w gardle, zamykamy w najciemniejszych zakamarkach pamięci, gdzie nikt nie sięga – nawet my sami. A jednak są tam, żyją, pulsują pod skórą jak stare blizny.
Matka jest przecież początkiem wszystkiego – pierwszym dotykiem, pierwszym głosem, pierwszym światłem. Tak nas uczono. A co, jeśli ten początek był pustką? Co, jeśli dłonie, które miały podnosić, odpychały? Głos, który miał koić, ranił? Co, jeśli miłość, którą obiecano, nigdy nie przyszła?
Wiersze
W powietrzu unosi się zapach deszczu – ten specyficzny, elektryzujący aromat, który zwiastuje burzę, ale równie dobrze może przynieść jedynie cichy, niemal niezauważalny kapuśniak. Właśnie w tej nieuchwytnej chwili, zawieszonej pomiędzy „teraz” a „za chwilę”, rodzi się czekanie. Nie jest biernym oczekiwaniem, nie jest pustką – to pulsująca pod skórą nadzieja, niepokój, subtelne drżenie serca, które nasłuchuje kroków na schodach, stukotu deszczu o parapet, zmiany w świetle dnia. Jest w tym wierszu coś, co przypomina szeptany list do samego siebie – pełen czułości i akceptacji wobec tego, co jeszcze nie nadeszło, ale już zaczęło istnieć w pragnieniach.
Wiersze
Wiersz „Dotyk miłości” to subtelna i pełna emocji refleksja nad siłą miłości, która koi, leczy i daje nadzieję nawet w najciemniejszych momentach życia. Autor porównuje ją do ciepłego dotyku, światła rozpraszającego mrok oraz troski, która odnawia wiarę w dobro. Wiersz podkreśla, że miłość jest nie tylko uczuciem, ale także uzdrawiającą siłą, obecną w codziennych gestach czułości i troski.
Wiersze
Ten wiersz, to pełen czułości i refleksji hołd dla siły, miłości i codziennej magii, jaką noszą w sobie kobiece dłonie. Zapraszam cię do zatrzymania się i spojrzenia na własne dłonie nie jako narzędzie, ale jako świadectwo twojej historii, odwagi i troski. To poetycka opowieść o tym, jak kobieta poprzez swoje gesty, blizny i dotyk tworzy świat wokół siebie – pełen ciepła, poświęcenia i piękna.
Wiersze
Dłonie to coś więcej niż tylko narzędzie pracy – to most łączący nasze wnętrze ze światem. Poprzez dotyk możemy wyrażać emocje, budować relacje i odnajdywać sens istnienia. Wiersz ten jest poetycką refleksją nad znaczeniem dłoni jako symbolu czułości, pamięci i tworzenia. To zaproszenie do uważności, do odkrywania siebie i świata poprzez dotyk – delikatny, świadomy, pełen miłości.
Wiersze
Miłość do siebie to temat, który często bywa trudny i pełen wyzwań. Wiersz porusza samopoznanie, akceptację i wewnętrzne uzdrowienie. To głęboka refleksja nad tym, jak nasze rany emocjonalne wołają o uwagę, czułość i troskę. Jeśli szukasz inspiracji do samouzdrawiania, pracy nad sobą i pokochania własnych słabości, ten tekst może stać się dla ciebie drogowskazem. Odkryj, jak łagodność i obecność mogą pomóc ci przestać uciekać przed sobą i w końcu otworzyć się na bezwarunkową miłość.
Najnowsze komentarze