Blog o miłości — Krzysztof Jankowski
Żyj teraz
Wiersze
Ile razy słyszałaś, że jutro będzie lepiej? Że jeszcze zdążysz? Ten wiersz to manifest przeciwko odkładaniu życia na potem. To mocne przypomnienie, że „jutro” może nigdy nie nadejść — a każda sekunda, którą marnujemy w oczekiwaniu na idealny moment, to chwila, która już nie wróci. "Żyj teraz" to wezwanie do odwagi, do działania mimo lęku, do życia z całym jego chaosem i pięknem — nie później. Teraz. Czytaj dalej...
Smak słów, smak życia
Wiersze
Kiedy życie pędzi, a wspomnienia blakną... Pozostają słowa. Pisane w biegu. W bólu. W zachwycie. To nie tylko wiersz. To wehikuł czasu utkany z metafor. To pamięć zamknięta w wersach.
To smak życia — przeżywany po raz drugi. Czy odważysz się poczuć każdą sekundę... jeszcze raz? Czytaj dalej...
List do Niego
Wiersze
List napisany do kogoś, kto jeszcze nie istnieje – albo istnieje od zawsze. Tęsknota zamknięta w słowach, miłość, którą rysuje się w myślach, zanim stanie się rzeczywistością. Opowieść o czekaniu, rozpoznawaniu i o tym, że czasem listy nie potrzebują adresata, by trafić do właściwych rąk. To historia o oczekiwaniach, które nie muszą mieć imion, o ciszy, która staje się przestrzenią dla prawdziwej obecności. Zmysłowy, melancholijny obraz nieoczywistej miłości, gdzie każda litera jest krokiem ku temu, co jeszcze nie nadeszło. Czytaj dalej...
Nieustająca melodia miłości własnej
Wiersze
Nie przyszła nagle ani spektakularnie. Miłość własna była zawsze – cicha jak melodia w tle, zagłuszana przez świat, ale nieprzerwana. Wystarczyło nauczyć się słuchać.Nie przyszła nagle ani spektakularnie. Miłość własna była zawsze – cicha jak melodia w tle, zagłuszana przez świat, ale nieprzerwana. Wystarczyło nauczyć się słuchać. A potem zrobić pierwszy krok w jej rytmie – niepewny, ale własny. Bo ta melodia nigdy nie czekała na niczyją zgodę, by wybrzmieć. Czytaj dalej...
Tak to odchodzi
Wiersze
Miłość rzadko kończy się nagle. Nie eksploduje w jednym, dramatycznym geście, nie upada z hukiem jak przewrócony stół. Przeciwnie — rozpada się powoli, niezauważalnie, jak stare płótno, z którego stopniowo ściera się farba. Najpierw zmieniają się drobiazgi: sposób, w jaki ktoś mówi twoje imię, długość spojrzenia, które kiedyś zatrzymywało świat. Potem milkną rozmowy. Dotyk staje się przyzwyczajeniem, a nie obietnicą. A w końcu któregoś dnia budzisz się i czujesz, że to, co było żywe, stało się tylko cieniem. Czytaj dalej...
Matka, która nie kocha
Wiersze
Są słowa, które nigdy nie padają. Historie, które dusimy w gardle, zamykamy w najciemniejszych zakamarkach pamięci, gdzie nikt nie sięga – nawet my sami. A jednak są tam, żyją, pulsują pod skórą jak stare blizny.
Matka jest przecież początkiem wszystkiego – pierwszym dotykiem, pierwszym głosem, pierwszym światłem. Tak nas uczono. A co, jeśli ten początek był pustką? Co, jeśli dłonie, które miały podnosić, odpychały? Głos, który miał koić, ranił? Co, jeśli miłość, którą obiecano, nigdy nie przyszła? Czytaj dalej...
Między teraz a potem
Wiersze
W powietrzu unosi się zapach deszczu – ten specyficzny, elektryzujący aromat, który zwiastuje burzę, ale równie dobrze może przynieść jedynie cichy, niemal niezauważalny kapuśniak. Właśnie w tej nieuchwytnej chwili, zawieszonej pomiędzy „teraz” a „za chwilę”, rodzi się czekanie. Nie jest biernym oczekiwaniem, nie jest pustką – to pulsująca pod skórą nadzieja, niepokój, subtelne drżenie serca, które nasłuchuje kroków na schodach, stukotu deszczu o parapet, zmiany w świetle dnia. Czytaj dalej...
Dotyk miłości
Wiersze
Wiersz "Dotyk miłości" to subtelna i pełna emocji refleksja nad siłą miłości, która koi, leczy i daje nadzieję nawet w najciemniejszych momentach życia. Autor porównuje ją do ciepłego dotyku, światła rozpraszającego mrok oraz troski, która odnawia wiarę w dobro. Wiersz podkreśla, że miłość jest nie tylko uczuciem, ale także uzdrawiającą siłą, obecną w codziennych gestach czułości i troski. Czytaj dalej...
Do Kobiety, która nosi świat w swoich dłoniach
Wiersze
Ten wiersz, to pełen czułości i refleksji hołd dla siły, miłości i codziennej magii, jaką noszą w sobie kobiece dłonie. Zapraszam cię do zatrzymania się i spojrzenia na własne dłonie nie jako narzędzie, ale jako świadectwo twojej historii, odwagi i troski. To poetycka opowieść o tym, jak kobieta poprzez swoje gesty, blizny i dotyk tworzy świat wokół siebie – pełen ciepła, poświęcenia i piękna. Czytaj dalej...
Dotyk życia
Wiersze
Dłonie to coś więcej niż tylko narzędzie pracy – to most łączący nasze wnętrze ze światem. Poprzez dotyk możemy wyrażać emocje, budować relacje i odnajdywać sens istnienia. Wiersz ten jest poetycką refleksją nad znaczeniem dłoni jako symbolu czułości, pamięci i tworzenia. To zaproszenie do uważności, do odkrywania siebie i świata poprzez dotyk – delikatny, świadomy, pełen miłości. Czytaj dalej...