Jej rytm, jej świat
Dzisiaj składa kilka deklaracji,
zobowiązań wobec samej siebie.
Nie zmusza nikogo, by do niej dołączył,
ale jeśli ktoś poczuje, że to dla niego –
jest tu miejsce.
*
*
Rano nie rzuca się od razu w wir myśli.
Najpierw oddycha.
Zatrzymuje się na moment,
jakby chciała sprawdzić,
czy jej własna energia jest jej przyjaciółką.
*
*
Wybiera pamiętanie.
Kim jest, zanim świat zacznie jej mówić,
kim powinna być.
Trzyma się tego delikatnie,
ale stanowczo,
jak dziecko trzymające latawiec
na wietrznej łące.
*
*
Podąża za tym, co czuje dobrze.
Przymierza emocje jak sukienki,
zostawia te, w których czuje się lekko.
Ufa swojej intuicji,
nawet jeśli nie potrafi jej jeszcze udowodnić.
*
*
Wie, że jest malarzem swojego życia.
Że nikt nie podaje jej pędzla
i nikt nie wybiera kolorów za nią.
Jeśli chce, może dzisiaj malować odważnie,
rozlewać błękit po całym płótnie,
rysować linie, które mówią: „Jestem tu”.
*
*
Decyduje się uwolnić od energii zmartwień,
bo zmartwienia nie są jej.
Są jak gołębie na parapecie –
może je dokarmiać,
ale może też pozwolić im odlecieć.
*
*
Dzisiaj składa kilka deklaracji.
Nie wymaga, byś je przyjął.
Ale jeśli chcesz,
możesz się zatrzymać obok niej
i oddychać razem z nią.
*
*
A jeśli zdecydujesz się zatrzymać,
zauważysz, jak delikatnie kołysze się
w rytmie własnych myśli,
jakby wsłuchiwała się w muzykę,
którą tylko ona potrafi usłyszeć.
*
*
Nie pyta, czy robi to dobrze.
Nie czeka na aprobatę.
Wie, że każdy dzień to nowa strona,
a ona ma prawo pisać ją tak, jak chce.
*
*
Czasem używa pewnych, odważnych słów,
a czasem ledwo widocznych szeptów.
Nie zawsze jest w tym konsekwentna,
ale przecież nie musi być.
To ona decyduje,
kiedy dodać światło,
a kiedy pozwolić cieniom zostać na chwilę.
*
*
Patrzysz na nią i widzisz,
że nie przyspiesza kroku,
nie popycha siebie naprzód z niecierpliwością.
Wie, że każda chwila ma swój rytm,
i nie chce go zakłócać.
*
*
Czasem się potyka.
Czasem zapomina o swoich deklaracjach
i daje się wciągnąć w hałas codzienności.
Ale potem znów wraca.
Wraca do siebie.
Do ciszy,
w której przypomina sobie, kim jest.
*
*
Jeśli chcesz, możesz iść obok.
Nie musisz niczego mówić.
Nie musisz niczego zmieniać.
Wystarczy, że będziesz.
Oddychając razem z nią.
*
*
Inne moje wiersze, opowiadania znajdziesz
w książce „Kraina łez”
Miłość we mnie pozdrawia miłość w Tobie 
Krzysztof Jankowski
0 komentarzy